Szybowiec: SZD-27 Kormoran
Polska
szybowiec treningowy
1965
|
|
Rozpiętość
|
17,0 m |
|
Długość
|
8,0 m |
|
Powierzchnia nośna
|
19,3 m2 |
|
Masa własna
|
382 kg |
|
Masa startowa
|
552 kg |
|
Doskonałość
|
28,1 przy prędkości 93 km/h |
|
Opadanie
|
min. 0,8 m/s przy prędkości 80 km/h |
|
Prędkość minimalna
|
64 km/h |
|
Maks. prędkość nurkowania
|
235 km/h |
|
Pierwszy polski szybowiec o konstrukcji całkowicie metalowej.
W 1960 roku Aeroklub PRL zlecił opracowanie dwumiejscowego szybowca metalowego, który wykorzystywany byłby do szkolenia i treningu. Ideą wprowadzenia do użytku szybowców metalowych było ujednolicenie sprzętu w aeroklubach poprzez ograniczenie ilości używanych typów. Ponadto metalowe szybowce miały większą żywotność i mogły być przechowywane pod gołym niebem.
Odpowiedzią konstruktorów były projekty: SZD-27 Kormoran opracowany w bielskich Szybowcowych Zakładach Doświadczalnych pod kierunkiem inż. Józefa Niespała w latach 1961–1962 oraz PZL M-8 Pelikan. Do realizacji wybrany został Kormoran. Prototyp Kormorana oblatany został przez Adama Zientka 2 stycznia 1965 roku. Produkcji seryjnej nie podjęto – zbudowano jedynie 2 prototypy. Produkcja całkowicie metalowego szybowca pozwoliła Szybowcowym Zakładom Doświadczalnym na zdobycie doświadczenia w projektowaniu i budowie konstrukcji metalowych.
Pierwszy prototyp SZD-27 Kormoran o znakach SP-2463 był eksploatowany w Aeroklubie Poznańskim w latach 1968–1981. Do Muzeum został przekazany w 1982 roku. Na ekspozycji prezentowany jest kadłub szybowca.
Powrót
|
|
|
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 
